کاوش موضوع اخلاق زیست محیطی

در فلسفه محیط زیست، اخلاق زیست‌محیطی (به انگلیسی: Environmental ethics) یک زمینه ثابت فلسفه عملی است «که انواع اساسی استدلال را که می‌تواند برای محافظت از موجودات طبیعی و استفاده پایدار از منابع طبیعی ایجاد شود، بازسازی می‌کند.» اصلی‌ترین پارادایم‌های رقیب انسان-محوری، مرکزگرایی فیزیکی (به نام طبیعت محوری)، و خدا محوری. اخلاق محیطی بر طیف وسیعی از رشته‌ها از جمله حقوق محیط زیست، جامعه‌شناسی محیطی، بوم‌خداشناسی، اقتصاد بوم‌شناختی، بوم‌شناسی و جغرافیای زیست‌محیطی تأثیر می‌گذارد. بسیاری از تصمیمات اخلاقی وجود دارد که بشر با توجه به محیط زیست می‌گیرد؛ مثلاً: آیا انسان‌ها باید به پاک‌تراشی جنگل‌های قطع شده برای مصرف انسان ادامه دهند؟ چرا انسان باید به تکثیر گونه خود و خود حیات ادامه دهد؟ آیا بشر باید به ساخت وسایل نقلیه مجهز به بنزین ادامه دهد؟ انسان چه تعهدات زیست‌محیطی را برای نسل‌های آینده باید حفظ کند؟ آیا درست است که انسان‌ها آگاهانه برای راحتی بشریت باعث انقراض یک گونه شوند؟ چگونه انسان باید به بهترین وجه از محیط فضایی برای امنیت و گسترش زندگی استفاده کند و از آن محافظت کند؟ مرزهای سیاره ای چه نقشی می‌توانند در تغییر شکل رابطه انسان و زمین داشته باشند؟ رشته دانشگاهی اخلاق زیست‌محیطی در پاسخ به آثار راچل کارسون و ماری بوکچین و رویدادهایی مانند اولین روز زمین در ۱۹۷۰، زمانی که دوستداران محیط زیست از فیلسوفان خواستند جنبه‌های فلسفی مشکلات زیست‌محیطی را در نظر بگیرند، رشد کرد. دو مقاله منتشر شده در ساینس تأثیر مهمی داشتند: مقاله «ریشه‌های تاریخی بحران زیست‌محیطی» لین وایت و "تراژدی عوام" گرت هاردین (دسامبر ۱۹۶۸). مقاله بعدی گارت هاردین به نام «اکتشاف اخلاق جدید برای بقا» و نیز مقاله ای از آلدو لئوپولد در سالنامه شهرستان سند با عنوان «اخلاق سرزمین» که در آن لئوپولد صریحاً ادعا می‌کرد ریشه‌های بحران زیست‌محیطی فلسفی هستند (۱۹۴۹). اولین مجلات علمی بین‌المللی در این زمینه در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ از آمریکای شمالی ظهور کردند - ژورنال آمریکایی اخلاق محیطی در ۱۹۷۹ و ژورنال مستقر در کانادا مجله اکوسوفی در ۱۹۸۳. اولین مجله مستقر در انگلیس از این نوع، ارزش‌های زیست‌محیطی، در سال ۱۹۹۲ راه اندازی شد.... بیشتر در ویکی پدیا